En je hebt buurjongens. In mijn geval had ik er aan de Grotestraat in Borne totaal vier maar ik wil het over slechts één hebben. Stefan.
Krap een halfjaar na mij geboren en dus kunnen we wel zeggen dat we elkaar ons hele leven kennen.
We ging samen naar de kleuterschool
Stefan zit rechts bij de kast met de witte blouse
Ik voorste rij derde van links met witte blouse.
Ook de lagere school hebben we samen doorlopen.
En na schooltijd was het altijd spelen met elkaar.
En zaterdag naar de voetbal. Bij Neo in Borne. Wij zaten bij Celtic. De F-jes waren destijds ingedeeld in diverse voetbalclubs
Ik sta in het midden met de donkere trui,
Stefan staat rechts van mij (op de foto)
Stefan had altijd iets ondeugends. Meestal bedacht hij het kattekwaad en voerde ik het uit. Maar samen hadden we de lol.
Ook hadden we wel eens ruzie. Ik moest dan beducht zijn op zijn rechtse. Met een flinke zwaai haalde hij dan uit naar mij. Het enige wat ik dan hoefde te doen was op tijd bukken.
Nee een boxer worden zat er voor hem niet in. Wel wielrenner of schaatser. Menig keren hebben we op onze dikkebanden Persilfietsjes de Toer de France uitgebeeld. En hoe hij het deed? Hij had altijd wel een geel T-shirt aan.
De Grotestraat af richting Hengelo door het paadje van Leuverink naar de Oude Hengelosche weg en zo weer naar de Grotestraat. Het begin van onze tuin was de start/finish.
En dat rondje gebruikten we ook voor schaatswedstrijden. Rolschaatsen wel te verstaan. Vooral tijdens de langdurende, saaie 10 km. op televisie. Moesten we natuurlijk wel eerst uitvechten wie Ard Schenk was en wie Jan Bols.
En dat uitvechten wie wie was ging verder in Floris. Een televisieserie van toen. Floris en Sindala. Wie was er nu Floris en wie Sindala. Floris wilde je zijn; dat was tenslotte de echte held. En Floris was blond. Aha...ik ben ook blond. En Sindala had een donkere tint met zwart haar. En Stefan had als kind een veel donkerder huid als mij en zwart haar. Dus ík was Floris. Tsjongejonge...waar je als kind al niet strijd om kon hebben.
Hier zal je ze hebben;
In het midden dus, ik met het zwaard.
Na de lagere school raakten we elkaar een beetje kwijt. Ik was verhuisd, zat op het internaat Azelo en hij volgde atheneum op de Grundel.
Tot ik als zeventienjarige met mijn brommer op een andere brommer knalde en in het ziekenhuis lag. En wie stond er plots aan mijn bedje; Stefan.
Sinds die tijd gingen we weer wat meer met elkaar om.
En we hebben nog heel veel stunts beleefd samen. Maar daar zal ik het maar niet over hebben in dit blog.
En weer later gingen we ieder echt zijn eigen weg. Stefan ging naar Amsterdam. Regelmatig heb ik hem geholpen met weer een verhuizing. Van een luguber antikraakpand aan de Zoutkeetsgracht, waar later nog een schietpartij was, naar de Sjacherijnige Jansestraat en weet ik veel waar hij nog meer heeft gewoond.
Ook had hij ineens een motor! Stefan op een motor? Ja lekker makkelijk in Amsterdam. Oké.
Ik woonde inmiddels Alkmaar en hoewel we elkaar niet meer veel zagen stuurden we wel kaartjes met de verjaardagen en dat ging zo nog heel wat jaren door.
In Alkmaar is hij ook geweest. Hielp ik hem even met onderhoud aan zijn motor. Amsterdam Alkmaar is een afstandje van niks voor zoiets.
Maar goed. Door de latere jaren heen hadden we een min of meer stil contact. Op bezoek bij elkaar kwam er, ook bij mij, niet echt van.
En nu ik zo ziek ben was hij er weer. Via email, of hij belde even. En was hij in de buurt, zijn moeder woont in Borne, kwam hij ook vaak langs. En dat alles doet hij nog steeds!
Tof Stefan. Ik ben blij dat ik jou als mijn vriend mag hebben.
