1

DANKBRIEF AAN MIJN DONOR

Zo'n twee uur geleden begon ik aan deze brief. Ik kon me niet inbeelden hoe moeilijk het zou zijn om een brief te schrijven aan de man die mijn leven redde. En, in zekere zin, dat van mijn familie.

Nu meer dan een jaar geleden stelden de artsen leukemie bij mij vast. Ze konden het behandelen en aangezien ik reeds had besloten om 96 jaar te worden, twee keer de leeftijd die mijn vader heeft bereikt, zei ik hen om het proces in gang te zetten. Ik heb een geweldige vrouw, lieve kinderen en een kudde kleinkinderen en het doet me plezier hen op te zien groeien.

Maar om dat te doen moet ik doorgaan met ademhalen en het hart laten slaan. Ik kan nu niet opgeven! “Geef me de pillen maar en ik vreet ze op. Al is het een zak met kiezelstenen; als het helpt eet ik ze op. Ik zal dit overleven!”

Maar, zoals het gaat in het leven, er is altijd een maar. In mijn geval had ik een donor nodig. En dat zou een lange zoektocht kunnen worden. Maar (daar is de maar alweer) daar was je. Terwijl ik streed tijdens de chemokuur met hoge koorts en geweldig hoge hartslag brachten ze ons het goede nieuws dat ze jou hadden gevonden. Ik had er nooit bij stilgestaan hoe bijzonder donors zijn omdat ik mijn leven leidde. Natuurlijk wist ik dat er donors bestonden maar dacht er nooit aan een nodig te hebben.

Na een korte rustperiode startten ze de tweede kuur. Die ik begon met een nog grotere positiviteit en sterkere vechtlust om jou. Ik kan je nu niet laten vallen natuurlijk. En helemaal speciaal werd het toen we hoorden dat ik de stamcellen vlak voor kerstmis mochten ontvangen. Ik weet niet of je religieus bent, maar iedereen kent de betekenis van kerstmis; nieuw leven. Zelfs onze heidense voorouders geloofden dat deze tijd, de winterzonnewende, de start was van nieuw leven.

En voor mij en mijn familie is het een nieuwe start.

Alles wat ik van je weet is dat je een man bent en geboren in 1992. Nou, ik ben geboren in 1962 maar ik voel me vandaag de dag veel jonger.

Ik hoop dat het doneren niet al te ongemakkelijk voor je is geweest. Maar ik kan je verzekeren dat het welbesteed is.

Op dit moment gaat het best goed. Ik moet natuurlijk mijn conditie opbouwen maar dat gaat ook elke dag beter.

Rest me nog deze simpele woorden te spreken; dankjewel. Wat ik niet vaak genoeg kan zeggen.

En zit je een keer in de problemen; denk dan maar aan mij. En ik zal je mijn liefde, licht en vechtlust sturen. Dat ben ik je wel verschuldigd.

Kunst Natuurlijk!

Een tijd niets geschreven. Foei. Maar de ziekenhuizen wilden onze aandacht. Of beter gezegd ze hadden belangstelling. Dit keer met name voor Annette en inmiddels is ze haar galblaas kwijt. Ze herstelt nu langzaam van de behandeling en alles gaat goed.

Had ik het eerder over digitaal schilderen; er zijn ook foto's waar ik niets aan doe. Hooguit de belichting of contrast iets verbeteren.

Als mensen iets schilderen of beeldhouwen of wat dan ook en ze willen vloeiende lijnen dan weet ik waar die inspiratie vandaan komt.

 

Of probeer dit maar eens na te schilderen;

 

 Een boom rechtstreeks uit LOTR.

Je kunt begrijpen dat de fantasie van Annette en van mij een geweldige inspiratieboost krijgt.
 

Digitaal schilderen

Ik houdt me dus zoals gezegd bezig met modelbouw. Maar iets wat ik ook leuk vind om te doen is digitaal schilderen.

Dat is fotobewerking+
In de meeste gevallen neem ik een standaard foto die ik dan optimaliseer voor het idee wat ik in mijn hoofd heb. Daarna teken en schilder ik er digitaal van alles bij in. Soms gebruik ik ook helemaal geen foto maar begin op een, meestal grijze, lege pagina.

Ook gebruik ik wel eens iets uit een schilderij van Annette.

Zo ook bij deze;

Viviane in Château Comper wachtend op Merlin. Door het raam zie je Merlin met een lantaarn aankomen. De natuur waarin hij loopt is een vakantiefoto. Deze is genomen bij het werkelijke kasteel van Comper. En Viviane komt uit het schilderij 'Viviane au Comper' dat door Annette is gemaakt. Uiteraard heb ik de haren en jurk aangepast.Het wandkleed is gemaakt van het schilderij 'Goddess Tanfana'.
 Annette Eijkelkamp Fantasy Art
De rest is allemaal getekend. Ik vind het wel een aardig sfeertje hebben.

En voor de volgende is ook een vakantiefoto gebruikt. Samen met een foto van een slotcar. (Daar hield ik me mee bezig voor ik met de spoormodelbouw begon.)

Ik wilde iets met het thema Steampunk en bedacht deze stoomauto uit het eind van de 19e eeuw. De achterwand, of beter zijwand, is een bewerkte stockfoto. En verder is er van alles ingetekend. De plaat op de kalender is Annette's schilderij; 'Fontaine de Barenton'.

                                   A late return of Duke John Fitzgerald of Bannockburn

Uiteraard zie je op deze kleine foto's de details niet zo goed. Maar je moet het er maar mee doen.

Onderbroekenlol

Tijdens de vele wandelingen die ik samen met Annette maak zien wij ontzettend veel troep in de natuur liggen. En dan niet alleen snoeppapiertjes. Nee hoor blikjes, sigarettendoosjes en shagpakjes, veel plastic zakjes en natuurlijk heel veel papieren zakdoekjes 'Och...die vergaan toch wel.' Ja dat doen ze. In tig jaar.
Als je een auto in het bos dumpt en lang genoeg wacht is die ook wel weg.
Die vervelende kaboutertjes toch. Want als je mensen spreekt ergeren ze zich ook aan het afval maar snappen niet wie dat doen.
Los van het feit dat al dat afval een lelijk gezicht is kunnen er ook nog dieren aan gaan trekken en van gaan eten.
Dus...actie!

Met ne griepstok en afvaltoetn de natuur in en eem anpakkn.

Lekker buiten wandelen en ondertussen iets nuttigs voor de natuur doen. Annette had er ook plezier in en volgens mij is het ook heel aanstekelijk. Wendy, een van de dochters van ons, heeft al aangekondigd mee te willen doen.

De oogst viel nog mee in het stuk bij Oele. Natuurlijk de obligatorische zakdoekjes en blikjes. Maar het begon met een damesonderbroek. Ik zeg maar niet een slipje want het ging om zo'n degelijke witte. Niet te lang bij nadenken en doorwerken. :)

Volgende keer lopen we in de buurt van kasteel Twickel. Dat is een uitlaatcentrum voor Delden en Hengelo en zullen we wel veel meer tegenkomen.

Koppen dicht

Kijken! Luisteren! 

Klikkerdeklikerdeklik





En voel je je daarna geroepen te doneren;
http://www.kwf.nl/Pages/default.aspx 

Of als het specifiek om leukemie gaat;
https://www.lumc.nl/org/bontius-stichting/ 


Voel je vrij en niet verplicht. Daarvoor plaats ik de linken niet.

Eert uw vader en moeder...

...en vergeet uw dokter niet!

Vertrouwen in de medici dat moet je hebben. Je lot, op dat vlak, volledig in hun handen leggen.

Ik had de vaststelling van de leukemie aangehoord waarna ik een woordje heb gezegd.
Ik zei dat ik alles zou doen om te genezen maar ook verwacht dat zij dat doen. Prop me maar vol met gif en pillen. Als u maar niet twijfelt aan de werking. Als u het even niet weet, prima. Maar raadpleeg wel eerst een collega of de boeken. Al moet ik een zak kiezelstenen opeten. Als het maar helpt.

En daarna heb ik ze aan het werk gezet. :)
Ik kreeg koorts, werd kortademig en kreeg een hartslag van 140plus.
Eén van de eerste nachten ging het blijkbaar niet echt goed met mij en de nachtzuster had zelfs een arts-assistent opgeroepen.
Ze vertelde mij dat ook een paar keer maar ik reageerde daar nauwelijks op. Hoewel ik wel van alles meekreeg. Maar ik had er zo mijn eigen gedachten bij.

Zo ook toen er uiteindelijk maar liefst twee kwamen. Een arts-assistent en waarschijnlijk een assistent-arts-assistent. (Beiden dokters in wording geloof ik.) En om hun werk goed te doen hadden ze het kastje weggedraaid.
Ik dacht dat het kinderen waren. Zo jong dat ze me leken. Ze vroegen van alles en luisterden naar mijn longen en hart.  Ik reageerde er stoïcijns op Maar ze wisten dan ook niet  wat ik dacht; dat  zijn kinderen! Ze testen me uit, kijken of ik geflipt ben.
Blijkbaar was er geen land met mij te bezeilen. Ze besloten het bijltje er bij neer te gooien en later terug te komen.  'Als er wat is drukt u maar op het alarm.'
Daarmee doelden ze op het persoonlijk alarm en dat zit aan de muur en er zit een afstandbediening aan. Die lag echter op het kastje dat ze weggedraaid hadden. En bij het verlaten van mijn bed niet terugdraaiden. Ik kon dus nooit van mijn leven bij een van die knoppen komen.
'Zie nou maar. Ze testen me uit. Ze kijken echt of ik gek ben. Maar ik zeg niks!'
Volgens mij heb ik daarna lekker geslapen.

Opa en oma in 1:87

Alt-Holthausen. Zo heet de stad die ik uitbeeld in de schaal 1:87 oftewel h0.

In eerste instantie zou het het een stad worden als bijvoorbeeld Nordhorn of Gronau hier vlak over de grens. Een voormalige textielstad waar ik onder andere een vervallen fabrieksterrein kon nabootsen.
Maar na een tip op een forum kwam ik terecht op een website over spoorbanen in (de omgeving van) Wuppertal.
En behalve dat zo'n website heel veel foto's ter inspiratie heeft zorgt het er ook voor dat je je wat meer verdiept in de achtergrond van zo'n stad. Dat ik voor een Duitse stad heb gekozen ligt puur aan het feit dat ik geen zin had om iets spoors uit Nederland te bouwen. Ik ben tenslotte al machinist en dan zou ik alles veel te precies, in de zin van regelgeving, willen maken. En voor Duitse zaken is er veel meer voorhanden in de modelbouw. Hoewel, dat is een beetje achterhaald tegenwoordig.

Wuppertal is een stad die in 1927 is ontstaan uit een aantal gemeenten die samengingen. Barmen was één zo'n gemeente en daarop heb ik mijn idee gebaseerd.
Alt-Holthausen is dus een stadsdeel van een grotere stad die ik Franzhofen heb genoemd.

Die namen heb ik bedacht naar de vader en moeder van mijn moeder. Opa Gerhard Fransen, geboren in Ochtrup en Engelina Holthaus geboren in Altenessen.

Alt-Holthausen ligt in een heuvelachtig gebied waar soms grote rotswanden te vinden zijn.

Hier zie je een foto van de proefopstelling die ik gemaakt heb. En dat is ook wel de definitieve.

En dit is hoe het blauwe isolatieschuim er uitziet als het getransformeerd is tot rots.

 

Kwaad worden heeft geen zin...

...maar het helpt wel!

Nou roep ik iets dat ik wel móet uitleggen.

Toen ik in het ziekenhuis werd opgenomen werd ik in eerste instantie kwaad. Ook ik stelde mijzelf absurde vragen zoals; waarom ik? Of zei jankerig dat ik het niet eerlijk vind.
En dan nog gesteund door derden. 'Goh...dat dit jullie moet overkomen.'

Eh...leukemie, of welke kanker dan ook, heeft daar geen boodschap aan. Totale tijdsverspilling en absoluut niet bevorderlijk voor de genezing. Ik heb zoiets al geschreven bij "De Diagnose". Maar het is dan ook verrekte belangrijk.

Je bent in oorlog! Punt.

Als je kwaad bent, wordt dat dan maar op die kankercellen in je lichaam. 'Potverdikkie! Ik laat me niet op de kop zitten door een paar van de klote celletjes.' Of zoiets zei ik dan tegen mezelf.
Ook pepte ik mijn goede cellen op. Alle cellen welteverstaan. Dus niet alleen mijn bloedcellen. Ik droeg ze op weerstand te bieden. Er zouden tenslotte een aantal gifgolven aankomen.

En dat is wel lekker hoor; zo pissig worden als je in je eentje in zo'n ziekenhuiskamer bent.

En helpt het? Mwah...ik leef nog steeds. Dus bewijs maar dat het niet helpt.
 

De ballast van plannen weggooien

Een ding wat ik heb geleerd van het hebben van leukemie is dat je zaken niet te ver vooruit moet plannen.
Ik probeer zelf helemaal niets meer te plannen. Natuurlijk ben ik niet Remy en moet ik rekening houden met anderen. En voor het werk staat de vakantieperiode min of meer vast maar ik zeg niet meer; volgend jaar ga ik naar Bretagne.
Ik zie dat volgend jaar wel. Er kan zo wat tussen komen heb ik nu gezien en dan ben je nog meer teleurgesteld.

In het verlengde daarvan zijn er doelen. Doelen wil ik nog wel behalen. Alleen heb ik geen gigantisch grote doelen voor ogen maar kleine dingen die nog te behapstukken zijn.

Een goed voorbeeld zie ik in de modelbouw waar ik mee ook mee bezig houd.
Ik had een prachtig idee en lang over nagedacht. Het internet afgespeurd naar inspiratie en gevonden. Dus een sporenplan uitgewerkt en deels gebouwd. Ik moest alleen nog een geschikte tafel bouwen. Ik ben echter niet zo'n timmerman of meubelmaker en ik was ook heel blij dat ik voor een krat Heineken en een fles bruine rum vijf moduletafels kon overnemen. Die man moest de zolder anders indelen en dus ook zijn plannen bijstellen.

Maar nu past mijn plan niet op die modulebakken. Dus heb ik de rails weer los kunnen maken van de ballast.

En zo klopt de titel ook weer. ;)

Gebeier

De chemische troep om de leukemie te bestrijden brengen ze in door middel van een pomp. Omdat ze veel in moeten brengen en eventueel ook bloedtransfusies toedienen leggen ze eerst een lange lijn aan. De infuuslijn wordt achter of voor het sleutelbeen langs aangebracht.

Soms laten ze die pomp iets sneller lopen bijvoorbeeld als je extra vocht krijgt. Het ronddraaiende deel van het pompje maakt soms een beetje zingend geluid.

Op een avond kreeg ik extra bloed toegediend. Ik was hartstikke moe en had Annette aan de telefoon omdat ik zo wilde gaan slapen. De verpleegster gaf aan dat ik gewoon verder met haar kon spreken. Zijn stelde de pomp in.
Alleen draaide die pomp veel sneller dan ik gewend was. Ik lag al half te slapen maar werd extra duf door het bloed en zei tegen Annette; "Dit gaat geloof ik even niet goed." Even later gevolgd door: "Het is net of ik kerkklokken hoor."
Bleek dus dat pompje te zijn dat een veel hoger toerental had.

Die nacht heb ik nog wel meer vreemde dingen gedaan, of eigenlijk niet, maar dat hoor je een andere keer.

                                                   Chapel de Saint Jean bij Campanéac

Heet hè...

...was het de afgelopen tijd.

Zo ook bij ons in de tuin. Ik mag echter niet te lang in de zon en gelukkig hebben we ook genoeg schaduw.

Deze merel heeft geen last van leukemie maar wel van andere beestjes. Dus die zit graag in de warmte van de zon. Op de een of andere manier vinden de luisjes, of wat dan ook, dat niet prettig en gaan aan de wandel. Vervolgens gaan de vogels in de schaduw hun verenpak schoonmaken en pikken zo die vervelende beestjes er ook meteen uit.

Goed voorbeeld doet volgen dus na de merel kwamen twee duiven een zonnebad nemen.

En toen die weer weg waren? Drie jonge eksters.

Waren er eigenlijk vier maar vader of moeder ekster, schichtig als ze zijn, was al weer weg toen ik de foto maakte.

Sus Scrofa

Het everzwijn. Bij de Kelten een heilig dier. Vereert in de godin Arduina, godin van de jacht (de Ardennen zou naar haar vernoemd zijn) en haar Romeinse equivalent is Diana. En onlangs ontdekte ik ook dat het dier met de god Moccus/ Mercurius te maken heeft. Maar daar moet ik me nog verder in verdiepen.

Het zwijn staat voor kracht en doorzettingsvermogen. Een beetje een onbehouwen kracht, dat wel. Voor niets of niemand aan de kant gaan. Een keiler (mannetje) zal alles voor zijn gezin doen het te beschermen.

Tijdens een bezoek aan Castle Fest een aantal jaren geleden had ik mij bovenstaande hanger aangeschaft.

Het is een bronzen afgietsel van een zwijn. En zo gestileerd als het is afgebeeld kom je het tegen op Keltische munten.

Doorzetten moest en moet ik ook door de leukemie. Vandaar dat ik de hanger al gauw door Annette had laten meenemen naar het ziekenhuis. (Bovendien had zij haar favoriete hanger van de triskel er bij aan gedaan.) Als symbool naar die kankercelletjes dat ze mooi zouden mogen oprotten.

Dat bracht me op een idee om nog meer positieve gedachten op te roepen. Ik ging de strijd aan met hulp van alles wat ik maar kon gebruiken. Ik bewerkte een foto en kwam tot dit;

                                                    Klik op de foto voor meer detail.
  Ik in mijn Castle Fest oufit. Het zwijn van Arduina en Morrigan bij de eik. De eerste kuur had ik doorstaan. Wel met flinke koorts, een hartslag van 140 plus en de ademhaling van een maratonloper die een slof shag oprookt. Maar de eerste slag was voor mij.

En die hanger draag ik nog steeds. Sterker nog die gaat niet meer af. Nou ja, voor een röntgenfoto of zo zal ik hem wel even af doen. Maar da's voor mijn eigen gezondheid

De diagnose

Hoe reageert iemand op de vaststelling van een dokter dat je leukemie hebt?

Sommigen slaan dicht. Anderen worden boos, vinden het oneerlijk. Of, in het ergste geval, accepteren het niet.
Dom. Verspilling van energie die je heel hard nodig gaat hebben. Dus niet doen!
Toen ik 48 werd realiseerde ik me dat ik de leeftijd had bereikt waarop mijn vader in 1974 was overleden. Ik bedacht toen en nam me voor om er dubbel overheen te gaan.

Dus...op het moment dat ik in het ziekenhuis de diagnose AML te horen kreeg van de hematologe vertelde ik haar van het overlijden van mijn vader en mijn beslissing.
'Ik wordt 96! En nu ik hier met leukemie lig vertrouw ik volledig op de kunde van u en uw team. Dus begin maar met de behandeling en zeg maar wat ik moet doen. Als ik mijn levenslang dopperwtjes moet eten zal ik dat doen. Of een zak kiezelstenen. Als het helpt vreet ik ze allemaal op. Als ik maar 96 wordt.'
En me die instelling ben ik het traject ingegaan. En tot nu toe met succes.
Ik heb netjes gedaan wat de medici of verpleging zeiden te doen. Zo moest ik veel bewegen. Overdag van het bed af. Ik heb heel wat meters op de hometrainer gezeten. Zelfs met hoge koorts.
Doorgaan en niet opgeven is mijn devies.
 

Goed...de Mont Saint Michel

Op weg naar Bretagne, als je via Caen gaat, kom je langs de Mont Saint Michel. Ter hoogte van Avranches kun je hem al zien liggen in de baai. En vooral als het een beetje nevelig is ziet er dat mysterieus uit.

Mont Saint Michel is een abdij die gebouwd is op een rots in de baai. En voordat de monniken kwamen was er al een Keltisch heiligdom. Door de jaren heen is er een stadje ontstaan.

In Paimpont wonen onze vrienden Anne-Marie en Willem die er een winkel hebben. Ook gaat Willem jaarlijks met een groep op 29 september naar de Mont Saint Michel. In 2014, toen ik in het ziekenhuis lag, heeft hij een mis in de abdij op laten dragen voor mijn genezing. Lief hè?

De Mont Saint Michel heb ik altijd al bijzonder gevonden maar sinds vorig jaar heeft het een nog groter plek in mijn hart.

Het wordt weer eens tijd er een bezoek aan te brengen.

WAAR GÁÁT DIT OVER?

Dat hoor je iemand wel eens zeggen als reactie op iets kleins of ogenschijnlijk oninteressants dat door een ander geuit wordt.
In dit geval is het gewoon de titel van het eerste stukje in mijn blog waarin ik vertel wat je kunt verwachten.
 
Het is nu een jaar geleden dat ik koorts kreeg die maar niet overging, mijn voet opzwelde en na een bezoek aan de huisarts in het ziekenhuis terecht kwam. Diagnose: acute myeloïde leukemie.
Samen met Annette en de kinderen hebben we de strijd aangenomen en inmiddels heb ik twee kuren doorstaan en ben ik voorzien van verse stamcellen van een donor.
De mensen om mij heen leken het nuttig te vinden voor andere patienten dat ik mijn verhaal zou vertellen hoe ik de aml en herstel (tot nu toe) heb ervaren. Ik zelf zag dat niet zo zitten. Ik heb wel zitten neuzen op websites, fora en dergelijke maar de van de reacties op verhalen werd ik niet vrolijk en hielpen mijn eigen genezing zeker niet.

En aangezien ik behalve ziek zijn ook nog andere dingen doe in mijn leven wil ik daar ook over vertellen.
Dus een blog leek mij daar wel geschikt voor. Dan kan ik je ook vertellen over de tuin en met name de belevenissen van een aantal vogels daarin.
Ik knoei ook nog wat met kleine huizen en minimensjes dus over modelbouw kun je ook wat lezen.
En dan heb ik ook nog interesse in Kelten, Merovingers, de Plantagenets en de kruistochten.

Kortom genoeg te vertellen.
Laat ik eens beginnen met het onderwerp op de profiel- en achtergrondfoto. De Mont Saint Michel.

Nee, niet nu! De volgende keer. Je moet toch ergens naar uitzien. :)