Kwaad worden heeft geen zin...

...maar het helpt wel!

Nou roep ik iets dat ik wel móet uitleggen.

Toen ik in het ziekenhuis werd opgenomen werd ik in eerste instantie kwaad. Ook ik stelde mijzelf absurde vragen zoals; waarom ik? Of zei jankerig dat ik het niet eerlijk vind.
En dan nog gesteund door derden. 'Goh...dat dit jullie moet overkomen.'

Eh...leukemie, of welke kanker dan ook, heeft daar geen boodschap aan. Totale tijdsverspilling en absoluut niet bevorderlijk voor de genezing. Ik heb zoiets al geschreven bij "De Diagnose". Maar het is dan ook verrekte belangrijk.

Je bent in oorlog! Punt.

Als je kwaad bent, wordt dat dan maar op die kankercellen in je lichaam. 'Potverdikkie! Ik laat me niet op de kop zitten door een paar van de klote celletjes.' Of zoiets zei ik dan tegen mezelf.
Ook pepte ik mijn goede cellen op. Alle cellen welteverstaan. Dus niet alleen mijn bloedcellen. Ik droeg ze op weerstand te bieden. Er zouden tenslotte een aantal gifgolven aankomen.

En dat is wel lekker hoor; zo pissig worden als je in je eentje in zo'n ziekenhuiskamer bent.

En helpt het? Mwah...ik leef nog steeds. Dus bewijs maar dat het niet helpt.
 

De ballast van plannen weggooien

Een ding wat ik heb geleerd van het hebben van leukemie is dat je zaken niet te ver vooruit moet plannen.
Ik probeer zelf helemaal niets meer te plannen. Natuurlijk ben ik niet Remy en moet ik rekening houden met anderen. En voor het werk staat de vakantieperiode min of meer vast maar ik zeg niet meer; volgend jaar ga ik naar Bretagne.
Ik zie dat volgend jaar wel. Er kan zo wat tussen komen heb ik nu gezien en dan ben je nog meer teleurgesteld.

In het verlengde daarvan zijn er doelen. Doelen wil ik nog wel behalen. Alleen heb ik geen gigantisch grote doelen voor ogen maar kleine dingen die nog te behapstukken zijn.

Een goed voorbeeld zie ik in de modelbouw waar ik mee ook mee bezig houd.
Ik had een prachtig idee en lang over nagedacht. Het internet afgespeurd naar inspiratie en gevonden. Dus een sporenplan uitgewerkt en deels gebouwd. Ik moest alleen nog een geschikte tafel bouwen. Ik ben echter niet zo'n timmerman of meubelmaker en ik was ook heel blij dat ik voor een krat Heineken en een fles bruine rum vijf moduletafels kon overnemen. Die man moest de zolder anders indelen en dus ook zijn plannen bijstellen.

Maar nu past mijn plan niet op die modulebakken. Dus heb ik de rails weer los kunnen maken van de ballast.

En zo klopt de titel ook weer. ;)

Gebeier

De chemische troep om de leukemie te bestrijden brengen ze in door middel van een pomp. Omdat ze veel in moeten brengen en eventueel ook bloedtransfusies toedienen leggen ze eerst een lange lijn aan. De infuuslijn wordt achter of voor het sleutelbeen langs aangebracht.

Soms laten ze die pomp iets sneller lopen bijvoorbeeld als je extra vocht krijgt. Het ronddraaiende deel van het pompje maakt soms een beetje zingend geluid.

Op een avond kreeg ik extra bloed toegediend. Ik was hartstikke moe en had Annette aan de telefoon omdat ik zo wilde gaan slapen. De verpleegster gaf aan dat ik gewoon verder met haar kon spreken. Zijn stelde de pomp in.
Alleen draaide die pomp veel sneller dan ik gewend was. Ik lag al half te slapen maar werd extra duf door het bloed en zei tegen Annette; "Dit gaat geloof ik even niet goed." Even later gevolgd door: "Het is net of ik kerkklokken hoor."
Bleek dus dat pompje te zijn dat een veel hoger toerental had.

Die nacht heb ik nog wel meer vreemde dingen gedaan, of eigenlijk niet, maar dat hoor je een andere keer.

                                                   Chapel de Saint Jean bij Campanéac

Heet hè...

...was het de afgelopen tijd.

Zo ook bij ons in de tuin. Ik mag echter niet te lang in de zon en gelukkig hebben we ook genoeg schaduw.

Deze merel heeft geen last van leukemie maar wel van andere beestjes. Dus die zit graag in de warmte van de zon. Op de een of andere manier vinden de luisjes, of wat dan ook, dat niet prettig en gaan aan de wandel. Vervolgens gaan de vogels in de schaduw hun verenpak schoonmaken en pikken zo die vervelende beestjes er ook meteen uit.

Goed voorbeeld doet volgen dus na de merel kwamen twee duiven een zonnebad nemen.

En toen die weer weg waren? Drie jonge eksters.

Waren er eigenlijk vier maar vader of moeder ekster, schichtig als ze zijn, was al weer weg toen ik de foto maakte.

Sus Scrofa

Het everzwijn. Bij de Kelten een heilig dier. Vereert in de godin Arduina, godin van de jacht (de Ardennen zou naar haar vernoemd zijn) en haar Romeinse equivalent is Diana. En onlangs ontdekte ik ook dat het dier met de god Moccus/ Mercurius te maken heeft. Maar daar moet ik me nog verder in verdiepen.

Het zwijn staat voor kracht en doorzettingsvermogen. Een beetje een onbehouwen kracht, dat wel. Voor niets of niemand aan de kant gaan. Een keiler (mannetje) zal alles voor zijn gezin doen het te beschermen.

Tijdens een bezoek aan Castle Fest een aantal jaren geleden had ik mij bovenstaande hanger aangeschaft.

Het is een bronzen afgietsel van een zwijn. En zo gestileerd als het is afgebeeld kom je het tegen op Keltische munten.

Doorzetten moest en moet ik ook door de leukemie. Vandaar dat ik de hanger al gauw door Annette had laten meenemen naar het ziekenhuis. (Bovendien had zij haar favoriete hanger van de triskel er bij aan gedaan.) Als symbool naar die kankercelletjes dat ze mooi zouden mogen oprotten.

Dat bracht me op een idee om nog meer positieve gedachten op te roepen. Ik ging de strijd aan met hulp van alles wat ik maar kon gebruiken. Ik bewerkte een foto en kwam tot dit;

                                                    Klik op de foto voor meer detail.
  Ik in mijn Castle Fest oufit. Het zwijn van Arduina en Morrigan bij de eik. De eerste kuur had ik doorstaan. Wel met flinke koorts, een hartslag van 140 plus en de ademhaling van een maratonloper die een slof shag oprookt. Maar de eerste slag was voor mij.

En die hanger draag ik nog steeds. Sterker nog die gaat niet meer af. Nou ja, voor een röntgenfoto of zo zal ik hem wel even af doen. Maar da's voor mijn eigen gezondheid

De diagnose

Hoe reageert iemand op de vaststelling van een dokter dat je leukemie hebt?

Sommigen slaan dicht. Anderen worden boos, vinden het oneerlijk. Of, in het ergste geval, accepteren het niet.
Dom. Verspilling van energie die je heel hard nodig gaat hebben. Dus niet doen!
Toen ik 48 werd realiseerde ik me dat ik de leeftijd had bereikt waarop mijn vader in 1974 was overleden. Ik bedacht toen en nam me voor om er dubbel overheen te gaan.

Dus...op het moment dat ik in het ziekenhuis de diagnose AML te horen kreeg van de hematologe vertelde ik haar van het overlijden van mijn vader en mijn beslissing.
'Ik wordt 96! En nu ik hier met leukemie lig vertrouw ik volledig op de kunde van u en uw team. Dus begin maar met de behandeling en zeg maar wat ik moet doen. Als ik mijn levenslang dopperwtjes moet eten zal ik dat doen. Of een zak kiezelstenen. Als het helpt vreet ik ze allemaal op. Als ik maar 96 wordt.'
En me die instelling ben ik het traject ingegaan. En tot nu toe met succes.
Ik heb netjes gedaan wat de medici of verpleging zeiden te doen. Zo moest ik veel bewegen. Overdag van het bed af. Ik heb heel wat meters op de hometrainer gezeten. Zelfs met hoge koorts.
Doorgaan en niet opgeven is mijn devies.
 

Goed...de Mont Saint Michel

Op weg naar Bretagne, als je via Caen gaat, kom je langs de Mont Saint Michel. Ter hoogte van Avranches kun je hem al zien liggen in de baai. En vooral als het een beetje nevelig is ziet er dat mysterieus uit.

Mont Saint Michel is een abdij die gebouwd is op een rots in de baai. En voordat de monniken kwamen was er al een Keltisch heiligdom. Door de jaren heen is er een stadje ontstaan.

In Paimpont wonen onze vrienden Anne-Marie en Willem die er een winkel hebben. Ook gaat Willem jaarlijks met een groep op 29 september naar de Mont Saint Michel. In 2014, toen ik in het ziekenhuis lag, heeft hij een mis in de abdij op laten dragen voor mijn genezing. Lief hè?

De Mont Saint Michel heb ik altijd al bijzonder gevonden maar sinds vorig jaar heeft het een nog groter plek in mijn hart.

Het wordt weer eens tijd er een bezoek aan te brengen.

WAAR GÁÁT DIT OVER?

Dat hoor je iemand wel eens zeggen als reactie op iets kleins of ogenschijnlijk oninteressants dat door een ander geuit wordt.
In dit geval is het gewoon de titel van het eerste stukje in mijn blog waarin ik vertel wat je kunt verwachten.
 
Het is nu een jaar geleden dat ik koorts kreeg die maar niet overging, mijn voet opzwelde en na een bezoek aan de huisarts in het ziekenhuis terecht kwam. Diagnose: acute myeloïde leukemie.
Samen met Annette en de kinderen hebben we de strijd aangenomen en inmiddels heb ik twee kuren doorstaan en ben ik voorzien van verse stamcellen van een donor.
De mensen om mij heen leken het nuttig te vinden voor andere patienten dat ik mijn verhaal zou vertellen hoe ik de aml en herstel (tot nu toe) heb ervaren. Ik zelf zag dat niet zo zitten. Ik heb wel zitten neuzen op websites, fora en dergelijke maar de van de reacties op verhalen werd ik niet vrolijk en hielpen mijn eigen genezing zeker niet.

En aangezien ik behalve ziek zijn ook nog andere dingen doe in mijn leven wil ik daar ook over vertellen.
Dus een blog leek mij daar wel geschikt voor. Dan kan ik je ook vertellen over de tuin en met name de belevenissen van een aantal vogels daarin.
Ik knoei ook nog wat met kleine huizen en minimensjes dus over modelbouw kun je ook wat lezen.
En dan heb ik ook nog interesse in Kelten, Merovingers, de Plantagenets en de kruistochten.

Kortom genoeg te vertellen.
Laat ik eens beginnen met het onderwerp op de profiel- en achtergrondfoto. De Mont Saint Michel.

Nee, niet nu! De volgende keer. Je moet toch ergens naar uitzien. :)