Kijken! Luisteren!
Klikkerdeklikerdeklik
En voel je je daarna geroepen te doneren;
http://www.kwf.nl/Pages/default.aspx
Of als het specifiek om leukemie gaat;
https://www.lumc.nl/org/bontius-stichting/
Voel je vrij en niet verplicht. Daarvoor plaats ik de linken niet.
donderdag 17 september 2015
zondag 13 september 2015
Eert uw vader en moeder...
...en vergeet uw dokter niet!
Vertrouwen in de medici dat moet je hebben. Je lot, op dat vlak, volledig in hun handen leggen.
Ik had de vaststelling van de leukemie aangehoord waarna ik een woordje heb gezegd.
Ik zei dat ik alles zou doen om te genezen maar ook verwacht dat zij dat doen. Prop me maar vol met gif en pillen. Als u maar niet twijfelt aan de werking. Als u het even niet weet, prima. Maar raadpleeg wel eerst een collega of de boeken. Al moet ik een zak kiezelstenen opeten. Als het maar helpt.
En daarna heb ik ze aan het werk gezet. :)
Ik kreeg koorts, werd kortademig en kreeg een hartslag van 140plus.
Eén van de eerste nachten ging het blijkbaar niet echt goed met mij en de nachtzuster had zelfs een arts-assistent opgeroepen.
Ze vertelde mij dat ook een paar keer maar ik reageerde daar nauwelijks op. Hoewel ik wel van alles meekreeg. Maar ik had er zo mijn eigen gedachten bij.
Zo ook toen er uiteindelijk maar liefst twee kwamen. Een arts-assistent en waarschijnlijk een assistent-arts-assistent. (Beiden dokters in wording geloof ik.) En om hun werk goed te doen hadden ze het kastje weggedraaid.
Ik dacht dat het kinderen waren. Zo jong dat ze me leken. Ze vroegen van alles en luisterden naar mijn longen en hart. Ik reageerde er stoïcijns op Maar ze wisten dan ook niet wat ik dacht; dat zijn kinderen! Ze testen me uit, kijken of ik geflipt ben.
Blijkbaar was er geen land met mij te bezeilen. Ze besloten het bijltje er bij neer te gooien en later terug te komen. 'Als er wat is drukt u maar op het alarm.'
Daarmee doelden ze op het persoonlijk alarm en dat zit aan de muur en er zit een afstandbediening aan. Die lag echter op het kastje dat ze weggedraaid hadden. En bij het verlaten van mijn bed niet terugdraaiden. Ik kon dus nooit van mijn leven bij een van die knoppen komen.
'Zie nou maar. Ze testen me uit. Ze kijken echt of ik gek ben. Maar ik zeg niks!'
Volgens mij heb ik daarna lekker geslapen.
Vertrouwen in de medici dat moet je hebben. Je lot, op dat vlak, volledig in hun handen leggen.
Ik had de vaststelling van de leukemie aangehoord waarna ik een woordje heb gezegd.
Ik zei dat ik alles zou doen om te genezen maar ook verwacht dat zij dat doen. Prop me maar vol met gif en pillen. Als u maar niet twijfelt aan de werking. Als u het even niet weet, prima. Maar raadpleeg wel eerst een collega of de boeken. Al moet ik een zak kiezelstenen opeten. Als het maar helpt.
En daarna heb ik ze aan het werk gezet. :)
Ik kreeg koorts, werd kortademig en kreeg een hartslag van 140plus.
Eén van de eerste nachten ging het blijkbaar niet echt goed met mij en de nachtzuster had zelfs een arts-assistent opgeroepen.
Ze vertelde mij dat ook een paar keer maar ik reageerde daar nauwelijks op. Hoewel ik wel van alles meekreeg. Maar ik had er zo mijn eigen gedachten bij.
Zo ook toen er uiteindelijk maar liefst twee kwamen. Een arts-assistent en waarschijnlijk een assistent-arts-assistent. (Beiden dokters in wording geloof ik.) En om hun werk goed te doen hadden ze het kastje weggedraaid.
Ik dacht dat het kinderen waren. Zo jong dat ze me leken. Ze vroegen van alles en luisterden naar mijn longen en hart. Ik reageerde er stoïcijns op Maar ze wisten dan ook niet wat ik dacht; dat zijn kinderen! Ze testen me uit, kijken of ik geflipt ben.
Blijkbaar was er geen land met mij te bezeilen. Ze besloten het bijltje er bij neer te gooien en later terug te komen. 'Als er wat is drukt u maar op het alarm.'
Daarmee doelden ze op het persoonlijk alarm en dat zit aan de muur en er zit een afstandbediening aan. Die lag echter op het kastje dat ze weggedraaid hadden. En bij het verlaten van mijn bed niet terugdraaiden. Ik kon dus nooit van mijn leven bij een van die knoppen komen.
'Zie nou maar. Ze testen me uit. Ze kijken echt of ik gek ben. Maar ik zeg niks!'
Volgens mij heb ik daarna lekker geslapen.
zondag 6 september 2015
Opa en oma in 1:87
Alt-Holthausen. Zo heet de stad die ik uitbeeld in de schaal 1:87 oftewel h0.
In eerste instantie zou het het een stad worden als bijvoorbeeld Nordhorn of Gronau hier vlak over de grens. Een voormalige textielstad waar ik onder andere een vervallen fabrieksterrein kon nabootsen.
Maar na een tip op een forum kwam ik terecht op een website over spoorbanen in (de omgeving van) Wuppertal.
En behalve dat zo'n website heel veel foto's ter inspiratie heeft zorgt het er ook voor dat je je wat meer verdiept in de achtergrond van zo'n stad. Dat ik voor een Duitse stad heb gekozen ligt puur aan het feit dat ik geen zin had om iets spoors uit Nederland te bouwen. Ik ben tenslotte al machinist en dan zou ik alles veel te precies, in de zin van regelgeving, willen maken. En voor Duitse zaken is er veel meer voorhanden in de modelbouw. Hoewel, dat is een beetje achterhaald tegenwoordig.
Wuppertal is een stad die in 1927 is ontstaan uit een aantal gemeenten die samengingen. Barmen was één zo'n gemeente en daarop heb ik mijn idee gebaseerd.
Alt-Holthausen is dus een stadsdeel van een grotere stad die ik Franzhofen heb genoemd.
Die namen heb ik bedacht naar de vader en moeder van mijn moeder. Opa Gerhard Fransen, geboren in Ochtrup en Engelina Holthaus geboren in Altenessen.
Alt-Holthausen ligt in een heuvelachtig gebied waar soms grote rotswanden te vinden zijn.
Hier zie je een foto van de proefopstelling die ik gemaakt heb. En dat is ook wel de definitieve.
En dit is hoe het blauwe isolatieschuim er uitziet als het getransformeerd is tot rots.
In eerste instantie zou het het een stad worden als bijvoorbeeld Nordhorn of Gronau hier vlak over de grens. Een voormalige textielstad waar ik onder andere een vervallen fabrieksterrein kon nabootsen.
Maar na een tip op een forum kwam ik terecht op een website over spoorbanen in (de omgeving van) Wuppertal.
En behalve dat zo'n website heel veel foto's ter inspiratie heeft zorgt het er ook voor dat je je wat meer verdiept in de achtergrond van zo'n stad. Dat ik voor een Duitse stad heb gekozen ligt puur aan het feit dat ik geen zin had om iets spoors uit Nederland te bouwen. Ik ben tenslotte al machinist en dan zou ik alles veel te precies, in de zin van regelgeving, willen maken. En voor Duitse zaken is er veel meer voorhanden in de modelbouw. Hoewel, dat is een beetje achterhaald tegenwoordig.
Wuppertal is een stad die in 1927 is ontstaan uit een aantal gemeenten die samengingen. Barmen was één zo'n gemeente en daarop heb ik mijn idee gebaseerd.
Alt-Holthausen is dus een stadsdeel van een grotere stad die ik Franzhofen heb genoemd.
Die namen heb ik bedacht naar de vader en moeder van mijn moeder. Opa Gerhard Fransen, geboren in Ochtrup en Engelina Holthaus geboren in Altenessen.
Alt-Holthausen ligt in een heuvelachtig gebied waar soms grote rotswanden te vinden zijn.
Hier zie je een foto van de proefopstelling die ik gemaakt heb. En dat is ook wel de definitieve.
En dit is hoe het blauwe isolatieschuim er uitziet als het getransformeerd is tot rots.
Abonneren op:
Posts (Atom)