Eert uw vader en moeder...

...en vergeet uw dokter niet!

Vertrouwen in de medici dat moet je hebben. Je lot, op dat vlak, volledig in hun handen leggen.

Ik had de vaststelling van de leukemie aangehoord waarna ik een woordje heb gezegd.
Ik zei dat ik alles zou doen om te genezen maar ook verwacht dat zij dat doen. Prop me maar vol met gif en pillen. Als u maar niet twijfelt aan de werking. Als u het even niet weet, prima. Maar raadpleeg wel eerst een collega of de boeken. Al moet ik een zak kiezelstenen opeten. Als het maar helpt.

En daarna heb ik ze aan het werk gezet. :)
Ik kreeg koorts, werd kortademig en kreeg een hartslag van 140plus.
Eén van de eerste nachten ging het blijkbaar niet echt goed met mij en de nachtzuster had zelfs een arts-assistent opgeroepen.
Ze vertelde mij dat ook een paar keer maar ik reageerde daar nauwelijks op. Hoewel ik wel van alles meekreeg. Maar ik had er zo mijn eigen gedachten bij.

Zo ook toen er uiteindelijk maar liefst twee kwamen. Een arts-assistent en waarschijnlijk een assistent-arts-assistent. (Beiden dokters in wording geloof ik.) En om hun werk goed te doen hadden ze het kastje weggedraaid.
Ik dacht dat het kinderen waren. Zo jong dat ze me leken. Ze vroegen van alles en luisterden naar mijn longen en hart.  Ik reageerde er stoïcijns op Maar ze wisten dan ook niet  wat ik dacht; dat  zijn kinderen! Ze testen me uit, kijken of ik geflipt ben.
Blijkbaar was er geen land met mij te bezeilen. Ze besloten het bijltje er bij neer te gooien en later terug te komen.  'Als er wat is drukt u maar op het alarm.'
Daarmee doelden ze op het persoonlijk alarm en dat zit aan de muur en er zit een afstandbediening aan. Die lag echter op het kastje dat ze weggedraaid hadden. En bij het verlaten van mijn bed niet terugdraaiden. Ik kon dus nooit van mijn leven bij een van die knoppen komen.
'Zie nou maar. Ze testen me uit. Ze kijken echt of ik gek ben. Maar ik zeg niks!'
Volgens mij heb ik daarna lekker geslapen.