Mont Saint Michel II

Daar zouden we heen. Ik op de fiets en Annette met Wendy met de auto. Op de naamdag van Sint Michaël, 29 september. En dan volgend jaar natuurlijk. Ik moest nog trainen tenslotte. Een geschikt fietsje was al gekocht.
Maar het liep anders. Op advies van mijn hematoloog moest ik dat soort dingen niet uitstellen.

Oké, geen anderhalf jaar maar zo spoedig mogelijk. Wat wel anderhalf was is dat het in zoveel weken was het geregeld.
De fiets werd in geruild voor de Citroën Xantia van ons en aangezien Wendy in het oorspronkelijke plan al graag mee wilde ging zij ook mee. Jasper had er ook wel oren naar dus gingen we met z'n vieren. Mocht het met mij niet goed gaan konden zij ook nog rijden. In no time hadden ze vrij geregeld en konden we 20 juni gaan.

Ik voelde me goed genoeg om zelf te beginnen met rijden. En ik gaf het stuur daarna niet meer uit handen. Veel te leuk en nu het nog kan...

We hadden een Ibis hotel geboekt in de buurt van Avranches en zo'n 20 km van de Mont Saint Michel af. En na een dag van veel regen kwamen we daar rond vier uur aan. Even plat! Mijn rug leek wel gedesintegreerd in weet ik veel wat.

Dan de volgende dag. Na het voortreffelijk ontbijt gingen we.

En vanaf de parkeerplaats bracht een shuttle bus ons naar de Mont.

De bus heeft aan de andere kant ook zo'n cabine en

hoeft dus niet te keren. Goh...waar ken ik dat van.

En eindelijk waren we echt daar. Aan de poort van de Mont.

Die stokken zijn niet de griepstokkn uit een eerder blog maar bittere noodzaak. De Mont kom je niet in een rolstoel op. Dit zijn stokken die bergwandelaars ook gebruiken. Perfect!
Maar goed naar binnen.

Om direct aan de koffie en de thee te gaan.

En dan maar lopen. Ik was hier om de abdij te bereiken en niet om koffie te drinken. En ook niet om de, vooral voor vrouwen, o zo leuke winkeltjes.

Pauzes...veel pauzes.

En dan de trappen nog. Op het plaveisel wil het nog wel omdat ik dan niet mijn been zo hoog hoeft op te tillen.

 En nog meer pauzes.

En toen je eindelijk de kaarten had om de abdij binnen te mogen...nog meer trappen.

Alleen maar pijn in vooral het rechterbeen en de rug. Je ziet het aan mijn kop. Maar ik zal er komen!

En ik heb het niet alleen gedaan!

En als je dan je doel bereikt hebt heeft, wie er ook de hand er in heeft, iets moois in petto. De zon breekt door. En stralen zal die, Saint Michel, allemaal kracht voor mij.

Dan was er de bezinning. Terwijl ik uitrustte en mijn pijn verbeet knapte ik helemaal. Huilen, huilen, huilen. Ik kon alleen maar huilen. Bijna twee jaar aan het knokken kwam er uit.
En boos op dokters, ja ik ook, me zomaar op te geven. Het is een beetje gechargeerd maar zo voelt het nu even. Ik zal ze even een poepie laten ruiken. Twee jaar knokken en me zo zonder slag of stoot overgeven? Ik dacht het niet!

Daarna zijn we de abdij in geweest en daar ook nog bijzondere dingen meegemaakt. Maar dat is niet iets voor een blog. Sacerdotibus!

Foto's van Annette, Wendy en mij.
Jasper is om privacy redenen geblurd of verwijderd.