Sukkelcellen

Na de zware week een iets lichtere gehad.
Het zware zat hem in het nieuws dat de hematoloog had. De chemo slaat niet aan en er zijn vooralsnog geen alternatieven. Daar komt het in het kort op neer. De kuren zijn gestopt. Het gesprek ging door over het 'hoe nu verder'.

Ik geef me uiteraard niet zonder slag of stoot gewonnen. Die cellen zullen weten met wie ze te maken hebben. Maar de 96 zal ik waarschijnlijk niet halen. Ik moest zelfs niet in jaren denken. Slik. Oké. Even plannen bijstellen. En ondertussen een vrouw en twee van de drie dochters die erbij waren troosten en opbeuren. En ik geloof de hematoloog ook...Hallo! Ik beweeg nog.

Inmiddels aan het bietensap en druivenpittenextract. Verder veel fruit. Én drastisch suiker verminderd. Alleen in de koffie nog. Daar komt het wel op neer.

Nu is het een beetje hinken op twee gevoelens. Doorvechten met onder andere de verbeterde voeding. Niet dat ik daarmee in een wonderbaarlijke genezing kan bewerkstelligen. Maar ik geloof wel dat je de leukemie er mee kunt vertragen. En tijdswinst is ook heel wat waard in dit geval. Het AMC heeft nu weer een doorbraak bekend gemaakt in de strijd tegen leukemie. Wie weet is dat wat voor mij, zonder valse hoop te willen kweken. (We gaan naar de Mont Saint Michel op korte termijn. Daarna wil ik me op die zaken richten.) Maar het hoort bij mijn vechters mentaliteit. Sus Scrofa; weet je nog.

De andere van de twee gevoelens is dat ik, samen met de familie, al bezig ben met afscheid nemen. Ik heb tenslotte de tijd om mijn eigen uitvaart te regelen. Da's hard maar ook een kans. Een uitvaart die ik natuurlijk héééél lang uitstel.
En afscheid nemen is ook opruimen. Deze week eens door mijn honderden foto's van familie en vakanties en dergelijke heen geworsteld.
Ook die uit mijn kinderjaren of ver daarvoor. Heel veel ervan ingescand en opgeslagen op de computer. Het cynische is dat wij voor dat doel een externe harde schijf hebben; niet alles op de computer bewaren. En deze week is de EHD juist vastgelopen. 

En dat brengt mij op het volgende en waar de titel ook naar verwijst. Ik vond namelijk deze foto terug van het Atomium. Dat beeld een atoom uit en dat is weer een deel van een cel.  Dus wel passend bij dit onderwerp lijkt mij.

Het Atomium in Brussel. Zomer 1974. De laatste 

vakantie samen met mijn vader. Mijn moeder

en Odette waren er ook bij.

Henk zat dubbelgevouwen achterin een FIAT 850 Coupé

op weg naar Zwitserland met een buurjongen en buurmeisje.

Sukkelcellen. Dat is de nieuwe benaming voor de leukemiecellen.

Deze week was mijn broer Henk even op bezoek. We kregen het over de klote leukemiecellen. Enerzijds zijn ze slim. Want als ze de chemo overleven kunnen ze zich muteren en zo immuun worden. En zo, als in mijn geval, terugkeren. Dat is ook de strijd voor de wetenschappers; zij moeten steeds weer nieuwe chemo's uitvinden.

Maar de cellen zijn ook dom. Sukkels zijn het! Want als ik dood ga gaan zij ook dood.

Sukkelcellen stelden we vast. Voortaan noemen we het sukkelcellen.