Bliksemschichten, sirenes en een kapot huis

Donderdag kreeg ik de laatste ruggenprik door de huidige neurologe. Vanaf volgende week nog slechts een keer per week en waarschijnlijk komt er dan iemand anders prikken.
Deze keer ging het echter niet van een leien dakje. Ze kon moeilijk de juiste plek vinden en moest zelfs op zoek naar een andere plek. Ik had mijzelf nog meer gekromd en toen was het wel raak. En hoe! Behalve dat het matig liep voelde ik pijnscheuten in mij linkerbeen. Dus ik zei links, ten teken dat zij de naald dan iets de andere kant op beweegt en zo de zenuw ontlast van de druk. Alleen werd de pijn erger en trok via mijn kuiten tot in mijn tenen. Ik voelde gewoon dat ik er vijf had en ik zag het ook voor me als blikseminslagen. Compleet met de witblauwe gloed. Ik kan veel hebben maar dit was toch wel heftig. Gelukkig duurde het niet al te lang en zat de chemo er weer in. Citarabine dit keer. Meestal reageer ik daar iets beter op dan de MTX.

Maar dit keer had ik wel veel last van hoofdpijn. Iets wat mij het voorrecht van MTX leek. Ook was mijn linkerbeen iets gevoelig.
Dus maar flink rusten. Met name op de zondag. Ik lag lekker op de bank, helemaal gesetteld om de Formule 1 te kijken. Maar tegen halfdrie werd mijn rechterbeen getroffen door een pijn die het meest leek op kramp alhoewel het niet aanvoelde dat er iets met de spieren was. Meer een zenuw of bloedvat. De pijn trok door tot in mijn voet en ik had tintelende tenen. Ik voelde me rot en begon te zweten. uiteindelijk 1-1-2 gebeld. Met toeters en bellen kwamen ze.
Verhaal gedaan en geleidelijk trok de pijn weg. Vermoedelijk een verschijnsel dat door de chemo kwam of door de ruggenpunctie. Ambulance weer weg. Zonder mij.

Maar weer verder met de F1. Maar toen Verstappen daar met pech uitviel begon mijn pech ook weer. De pijn kwam weer terug en ik had het niet meer. Ik ging maar naar bed. Misschien helpt helemaal plat liggen. Niks hoor, niets hielp. Het werd alleen maar erger. En ik ben echt geen jankert wat pijn betreft. Maar ik wilde ook zekerheid met mijn geschiedenis. Annette heeft toen maar de afdeling hematolgie van het MST Enschede gebeld. Kom maar direct, wij willen hem zien.
En daar kwam de ambulance weer. Ik was zelf naar beneden gestrompeld. Op naar Enschede.
Op de spoedafdeling flink onderzocht en uitgehoord. Maar al gauw kwamen ze op hetzelfde uit als eerder. Vermoedelijk door de chemo of punctie. Dus uiteindelijk maar naar huis.
Dank maar weer, Wendy.Ik hoop dat de pastasaus smaakt.

Ik had die ochtend nog pastasaus gemaakt en het plan was om daar een lasagne mee te maken. Maar dat werd maar een simpele fusilli. Maar wat smaakte dat lekker om 9 uur 
's avonds. Daarna naar bed. De pijn kwam terug maar ik had Paracetamol en Oxycodon ingenomen. Ik kwam moelijk in slaap maar uiteindelijk wel pas om 6 uur wakker.
Nu valt het mee. De pijn komt wel als ik loop, dus andersom dan zondag. Maar daarvoor doe ik dan maar rustig aan.

En ik ben niet de enige met leed. Kijk maar naar de foto's.

Hier hoort dus een nestkast te zitten. Maar die lag eronder.

En dit was juist het eerste jaar dat er mezen in gehuisvest waren. Twee weken ervoor hoorde ik er nog een beetje gestommel toen ze bezig waren met de bouwactiviteiten van hun nest.
En ze hadden succes. Een stuk of zes, zeven eitjes.

Maar waarschijnlijk heeft een ekster, gaai of marterachtig iets een poging gedaan het huis te kraken. Veel te veel gewicht natuurlijk. Baf...nestkast op de grond. Mezen weg.

Volgende keer maar een betere voorziening voor ze plaatsen.