Hoe reageert iemand op de vaststelling van een dokter dat je leukemie hebt?
Sommigen slaan dicht. Anderen worden boos, vinden het oneerlijk. Of, in het ergste geval, accepteren het niet.
Dom. Verspilling van energie die je heel hard nodig gaat hebben. Dus niet doen!
Toen ik 48 werd realiseerde ik me dat ik de leeftijd had bereikt waarop mijn vader in 1974 was overleden. Ik bedacht toen en nam me voor om er dubbel overheen te gaan.
Dus...op het moment dat ik in het ziekenhuis de diagnose AML te horen kreeg van de hematologe vertelde ik haar van het overlijden van mijn vader en mijn beslissing.
'Ik wordt 96! En nu ik hier met leukemie lig vertrouw ik volledig op de kunde van u en uw team. Dus begin maar met de behandeling en zeg maar wat ik moet doen. Als ik mijn levenslang dopperwtjes moet eten zal ik dat doen. Of een zak kiezelstenen. Als het helpt vreet ik ze allemaal op. Als ik maar 96 wordt.'
En me die instelling ben ik het traject ingegaan. En tot nu toe met succes.
Ik heb netjes gedaan wat de medici of verpleging zeiden te doen. Zo moest ik veel bewegen. Overdag van het bed af. Ik heb heel wat meters op de hometrainer gezeten. Zelfs met hoge koorts.
Doorgaan en niet opgeven is mijn devies.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten