...maar het helpt wel!
Nou roep ik iets dat ik wel móet uitleggen.
Toen ik in het ziekenhuis werd opgenomen werd ik in eerste instantie kwaad. Ook ik stelde mijzelf absurde vragen zoals; waarom ik? Of zei jankerig dat ik het niet eerlijk vind.
En dan nog gesteund door derden. 'Goh...dat dit jullie moet overkomen.'
Eh...leukemie, of welke kanker dan ook, heeft daar geen boodschap aan. Totale tijdsverspilling en absoluut niet bevorderlijk voor de genezing. Ik heb zoiets al geschreven bij "De Diagnose". Maar het is dan ook verrekte belangrijk.
Je bent in oorlog! Punt.
Als je kwaad bent, wordt dat dan maar op die kankercellen in je lichaam. 'Potverdikkie! Ik laat me niet op de kop zitten door een paar van de klote celletjes.' Of zoiets zei ik dan tegen mezelf.
Ook pepte ik mijn goede cellen op. Alle cellen welteverstaan. Dus niet alleen mijn bloedcellen. Ik droeg ze op weerstand te bieden. Er zouden tenslotte een aantal gifgolven aankomen.
En dat is wel lekker hoor; zo pissig worden als je in je eentje in zo'n ziekenhuiskamer bent.
En helpt het? Mwah...ik leef nog steeds. Dus bewijs maar dat het niet helpt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten